Column: Bagagestress
Activation of 112 - Emergency Number - Wildfire in the area of #[…] - SOS If you are in the area, evacuate via […] Avenue towards # […] !! Follow the instructions of the Authorities.
Met een schel geluid kwam dat bericht op mijn telefoon binnen. Een brandgeur vulde het huis. Alsmaar meer brandblushelikopters kwamen onder mijn raam hun tanks in zee vullen. Maar de witte wolk van rook trok voorlopig weg. En zwarte rook had ik nog niet gezien. Ook niet in de vallei waar het brandde achter het huis.
Maar was nu toch niet het ogenblik aangebroken om een valies te maken en ‘mijn ziel te redden’, zoals in ‘Save our Souls’?
Waarde lezer, ondertussen zijn de bosbranden in mijn buurt onder controle. Uiteindelijk ben ik niet moeten vluchten. En in tegenstelling tot 2018, toen hier 104 slachtoffers vielen en alle dennen verdwenen, is de wijk gespaard gebleven.
Maar of het nu om één enkele valies gaat, of om een hele auto die ik nog had kunnen vullen, of het nu om een bosbrand in mijn buurt ging, of om een andere calamiteit die zich bij u zou kunnen afspelen, of iemand al dan niet verzekerd is, de vraag wat u zou meenemen als u maar tijd en plaats voor één valies had, is ijselijk.
Voor een beter begrip van wat volgt, moet ik vooraf een paar bekentenissen doen. Ik som ze op zonder veel commentaar. Ze zouden uw antwoord niet mogen beïnvloeden.
Als professionele nomade ben ik een dozijn keer met mijn hele hebben en houden in een container verhuisd; een wijze maar lichtjes cynische collega reageerde op lichte schade na mijn eerste aankomst: “U weet toch dat drie verhuizingen gelijk staan met een brand!”
Een andere collega die ooit uit oorlogsgebied was geëvacueerd, kreeg na de plundering van zijn ‘hebben en houden’, één kistje met wat verbrande en verscheurde herinneringen terug.
Na een huiselijke twist over het al dan niet achterlaten van (in mijn ogen waardeloze) rommel, dreigde ik de container te laten vertrekken zonder verzekering; diezelfde zomer sloeg het schip met de container van een collega lek (in de Schelde, of all places).
En tenslotte van een hele andere orde: de romanticus in mij schreef ooit dat ik mijn bibliotheek zou moeten opruimen opdat tegen mijn eind maar één boek zou overblijven, dat ene, hèt boek. Ik vrees dat de bibliotheek van diezelfde romanticus sindsdien alleen maar groter is geworden.
In de valies zouden alvast geen boeken meegaan, niet die waardevolle eerste druk noch die waardeloze maar met een mooie persoonlijke opdracht, en evenmin het boek dat ik telkens opnieuw lees. En toch heb ik ze allemaal nog eens vastgepakt, misschien straks, als er nog plaats is, …
‘Prioriteiten, meneerke,’ sprak ik mezelf toe: ‘alleen onvervangbare dingen’, maar dat bronzen beeldje is te zwaar en dat schilderij te groot; ze gaan niet in mijn valies, misschien straks, als er nog plaats is, …
Persoonlijke dingen, hoorde ik roepen: foto’s, papieren, … .
En waar liggen die dan?
Die papieren zijn trouwens opgeladen op mijn digitale kluis van Izimi. En wie sleurt nu nog met een fotoalbum? De foto’s van de voorbije jaren staan op mijn telefoon, mijn laptop en een paar externe harde schijven: ja, die gaan natuurlijk mee.
En weet je dan waar die schijven liggen?
Jazeker, in het rugzakje dat ik altijd en overal meesleep!
Weet je, ik heb die valies niet nodig.
