Belgisch-Nederlands gezin in Qatar

Bij Joris Deckers vallen veel appels niet ver van de boom. Moeder Brit is VIW-vertegenwoordiger in Engeland, hij in Qatar. Hij woont al sinds zijn twaalfde buiten België en voedt nu ook zijn kinderen op in het buitenland. “Ze zijn Nederlandstalig, zonder twijfel. Maar ze groeien op in een Nederlands-Vlaams gezin, volgen les in het Engels en het Nederlands en spreken intussen ook al een aardig mondje Arabisch.”

Skiën na school

Joris groeide op in Melsele. Toen zijn vader een aanbod kreeg om in Duitsland te gaan werken, verhuisde het gezin op korte termijn naar Baden Baden. “Ik heb enkel positieve herinneringen aan die verhuis. Ik sprak na enkele maanden vloeiend Duits en maakte snel vrienden. We woonden in het Zwarte Woud en gingen na school naar de skipiste. Tot op de dag van vandaag onderhoud ik die vriendschappen, het was een hele leuke periode.”

Drie jaar later kwam een ander aanbod en verhuisde het gezin naar Engeland, waar hij tot zijn dertigste bleef wonen. “Hoewel ik toen in de puberteit zat, heb ik ook die verhuis niet negatief ervaren. Het was soms een woelige periode, maar het heeft me gevormd tot wie ik vandaag ben.” Hij volgde twee jaar les op een Nederlandse school en stapte ook enkele jaren in het Engelse onderwijssysteem. Al snel voelde hij zich meer Engels dan Vlaams. “Ik was helemaal geïntegreerd in mijn Engelse vriendengroep en mijn leven speelde zich in het Engels af. Vanaf dag één van mijn carrière werkte ik in het Engels. Ook nu nog denken mensen vaak dat ik Brits ben.”

Sint brengt liefde

Mama Brit is erg actief als VIW-vertegenwoordiger in Surrey en thuis werd steeds Nederlands gesproken. De band met de roots was erg belangrijk voor het gezin. “Ik had nooit veel interesse voor de activiteiten die mijn moeder organiseerde of de band met Vlaanderen. Tot ik op een dag op het Sinterklaasfeest was en daar mijn toekomstige vrouw leerde kennen. Myriam woonde een jaar in Engeland en werkte als au pair om haar Engels bij te schaven – en Zwarte Piet te spelen op het Sinterklaasfeest. Plots werden de activiteiten allemaal wat interessanter.”

Joris kwam terecht op een Nederlandse school en werkte daar in het IT-departement. “Het Nederlands is achteraf gezien altijd een rode draad geweest in mijn leven, zowel thuis als op de school waar ik werkte. Daar ben ik mijn ouders dankbaar voor.”

Opdracht in Qatar

“De school waar ik werkte, werd deel van een grotere internationale scholengroep. Die openden een afdeling in Qatar en omwille van mijn ervaring werd mij gevraagd om een aantal keer naar Qatar te reizen en te helpen met de opstart. De school bleek veel sneller te groeien dan verwacht en na een vijftal keer op en af reizen, kreeg ik het aanbod om er voor een jaar te gaan werken. Dat jaar is intussen al lang geleden en Qatar is onze thuis geworden.”

Zijn enige voorwaarde was dat ook Myriam mee kon en er ook mocht werken. Maar de school kon het koppel niet meteen aannemen, omdat ongehuwd samenwonen verboden is in Qatar. “Het was een goede aanleiding om nog snel te trouwen, al vergde dat uiteindelijk wat meer organisatie dan aanvankelijk gedacht.” Zo geschiedde, het pasgetrouwde koppel verhuisde naar Qatar en Myriam ging op dezelfde school als leerkracht Nederlands aan de slag.

Vertegenwoordiger

“In Qatar was al een VIW-afdeling en ik kende de vorige vertegenwoordigster goed. Toen zij vertrok, heb ik haar rol overgenomen en pas toen, een vijftal jaar geleden, ben ik me echt gaan integreren in de kleine Vlaamse gemeenschap hier. Ik had weinig behoefte aan ‘het Vlaamse’, omdat ik altijd in het Engels heb gewerkt. Maar hoe ouder ik werd, hoe belangrijker mijn roots en moedertaal voor mij werden.”

Dat werd alleen nog maar versterkt toen hij vader werd van de tweeling, intussen zeven jaar. “Ik wil mijn kinderen de Vlaamse connectie meegeven, en dat lukt voorlopig goed. Al kijken ze eerder naar het Nederlandse ‘Sinterklaasjournaal’ in plaats van het Vlaamse ‘Dag Sinterklaas’. Want vergis je niet, ook bij ons thuis is er een mix. Nederlands en Vlaams zijn heel verschillend, in taal maar nog meer in cultuur.”

Dochter Emilia trekt wat meer naar de Nederlandse vlag, zoon Benjamin naar de Belgische. “Het is best frappant om te zien hoe die identiteitsvorming, zelfs bij een tweeling, kan verschillen. Maar dat was in mijn eigen gezin ook zo; mijn zus verlangde van kleins af aan naar ons thuisland en besliste op haar 18de om in België verder te studeren en daar te blijven wonen. Mijn ouders wonen nog steeds in Engeland en ik in Qatar, feestdagen zijn een logistieke uitdaging in ons gezin.”

Multicultureel

“We zien het soms zelf niet meer, maar af en toe komt toch dat besef hoe multicultureel onze omgeving is. Dat kan enkel een verrijking zijn, om op zo’n jonge leeftijd verschillende wereldtalen te leren. Mijn kinderen volgen les op een Engelstalige school met een uur per dag Nederlandse taal- en cultuurlessen. Ze groeien op in een mix van Nederlands, Engels en Arabisch in een heel erg multiculturele staat. Voor mij is het belangrijkste dat mijn kinderen stabiliteit hebben, maar of dat nu in België, Engeland of Qatar is, maakt op zich weinig uit. Ik zou hen vooral graag hun hele schoolloopbaan in dezelfde school zien doorbrengen, met een kleine maar stabiele vriendengroep. Door onze locatie is het ook gemakkelijker om diverse landen en culturen te ontdekken tijdens onze vakanties.”

Dat er ook Vlaamse vriendjes over de vloer komen, is geen toeval. “De VIW-activiteiten hier zorgen toch wel voor een goede band tussen de Vlamingen onderling. Het doet deugd om af en toe te kunnen praten met iemand die jouw moedertaal spreekt en een gelijkaardige achtergrond heeft. De kinderen vinden elkaar en vormen onderling een band.”

Joris haalt veel voldoening uit zijn ontmoetingen met Vlamingen. “Vandaag nog kwam ik in contact met iemand die actief is bij het luchtballonfestival. Het zijn dat soort ontmoetingen die er komen omwille van de organisatie, ik steek moeite in het vinden en onderhouden van die contacten en probeer de groep regelmatig samen te brengen. We hebben een kleine, maar hechte groep van een vijftigtal mensen die regelmatig samenkomt en ook in contact blijft via onze whatsappgroep.”

Identiteit

“Sommige families geven minder waarde aan die Vlaamse of Nederlandse identiteit, maar voor ons is dat echt belangrijk. Thuis praten we enkel Nederlands. Radio 2 staat de hele dag op. De kinderen hebben Nederlandse en Vlaamse vriendjes. Het is iets waar we heel bewust mee bezig zijn.

Ik denk dat af en toe verhuizen je karakter kan versterken en je wereldbeeld verbreden. Het helpt om je flexibiliteit en mensenkennis te ontwikkelen. Ook ik neem nu sneller risico’s dan vroeger, ik ben minder gereserveerd en durf meer. Mijn grootste hoop is om mijn kinderen hetzelfde mee te geven als wat ik thuis heb gekregen.”